Αγοράσαμε ένα νέο σπίτι και αποφασίσαμε να ανακαινίσουμε την κουζίνα. Η κουζίνα ήταν σε φρικτή κατάσταση. Ένιωθα ότι ποτέ δεν είχε ζήσει γυναίκα σε αυτό το σπίτι. Δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω πόσο άσχημα ήταν — σπασμένα ράφια, ραγισμένα πλακάκια, λαδωμένοι τοίχοι, μια κουζίνα που δεν είχε καθαριστεί για χρόνια και ένας σκουριασμένος νεροχύτης που έμοιαζε να βγήκε από ταινία τρόμου. Ήταν δύσκολο να αναπνεύσεις μέσα εκεί. Αλλά δεν τα παρατήσαμε. Ξέραμε πως με αγάπη και φροντίδα,
Στην αρχή, ο Λούκας ήθελε να τα γκρεμίσει όλα και να τα ξαναφτιάξει. Αλλά τον έπεισα να προσπαθήσουμε να σώσουμε ό,τι μπορούσαμε. Αυτό το σπίτι χρειαζόταν τη δική του ιστορία, δεν έπρεπε να γίνει ένας κρύος, άψυχος χώρος. Έτσι ξεκίνησε η περιπέτειά μας να δώσουμε νέα ζωή στην κουζίνα.
Πρώτα βάψαμε τους τοίχους. Αφαιρέσαμε τα παλιά πλακάκια και βάψαμε σε γήινες αποχρώσεις — ένα μείγμα μπεζ και καφέ. Σε μια γωνία φτιάξαμε ένα μικρό ανοιχτό ράφι για τα αγαπημένα μας φλιτζάνια και κεραμικά.
Αντικαταστήσαμε τα ντουλάπια, αλλά κρατήσαμε το παλιό ξύλινο τραπέζι εργασίας. Ο Λούκας το γυάλισε και το έστρωσε με κερί. Ταίριαξε τέλεια στο ανανεωμένο χώρο μας. Ο παλιός νεροχύτης, που σχεδόν είχε καταρρεύσει, αντικαταστάθηκε με έναν σε ουδέτερο τσιμεντένιο χρώμα, και από πάνω κρεμάσαμε μια μπρούτζινη βρύση σε σταυρωτό στυλ — μια πραγματική διακοσμητική πινελιά.
Πέρα από την εμφάνιση, το πιο σημαντικό ήταν η ατμόσφαιρα. Τοποθετήσαμε ζεστό φωτισμό με κίτρινες αποχρώσεις και κρεμάσαμε λινά κουρτίνες με απαλές μωβ και λευκές ρίγες. Σιγά σιγά, ο χώρος γέμισε με τη ζεστασιά και την άνεση που πάντα αναζητούσαμε.
Όταν ήρθαν οι φίλοι μας πρώτη φορά, δεν πίστευαν ότι ήταν η ίδια κουζίνα. «Δεν μπορεί — είναι άλλο σπίτι!» έλεγαν. Κι εμείς — εγώ και ο Λούκας — απλά χαμογελούσαμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το να μεταμορφώνεις κάτι με αγάπη και όραμα.
Τώρα, κάθε πρωί ξεκινά σε αυτήν την κουζίνα με ένα φλιτζάνι καφέ, απαλό ηλιακό φως και την παρηγορητική σκέψη ότι ακόμα και το χειρότερο μπορεί να γίνει το καλύτερο — αν το πιστέψεις.
