„Εκείνη την ημέρα, ο πατέρας μου ήρθε σπίτι φέρνοντας μαζί του μια πολύ παλιά, φθαρμένη πολυθρόνα… „Έφερες αυτό σπίτι;“ ρώτησε η μητέρα μου έκπληκτή 😲. Μια ώρα αργότερα, συνέβη κάτι στο σπίτι μας που δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου 👀. Μαζί, δημιούργησαν ένα έργο τέχνης με τα ίδια τους τα χέρια“ 🎨🪑 „Μία πολυθρόνα και πολλή αγάπη… έτσι αρχίζει η μαγεία“ ✨💖😊
Η οικογένειά μας δεν ήταν ευλογημένη με πολλά πλούτη. Ο πατέρας μου, ο Δανιήλ, είχε συνεχώς προβλήματα υγείας που του δυσκόλευαν να βρει μια σταθερή και καλά αμειβόμενη δουλειά. Η μητέρα μου, η Έμιλυ, ήταν ο πυλώνας του σπιτιού μας, δουλεύοντας αδιάκοπα για να τα βγάζουμε πέρα και αποταμιεύοντας κάθε δεκάρα που μπορούσε.
Ένα απόγευμα, ο Δανιήλ ήρθε στο σπίτι με μια παλιά, φθαρμένη πολυθρόνα που φαινόταν να έχει ζήσει καλύτερες μέρες. Ήταν σκισμένη, το ύφασμα είχε ξεθωριάσει και φθαρεί, αλλά το ξύλινο πλαίσιο φαινόταν ακόμα γερό.
«Δανιήλ, τι είναι αυτό;» ρώτησε η Έμιλυ, κοιτάζοντας την πολυθρόνα με έκπληξη καθώς τη μετέφεραν στο σαλόνι. «Ο Θωμάς ήθελε να τη πετάξει,» απάντησε ο Δανιήλ με χαμόγελο. «Αλλά κοίτα το πλαίσιο, είναι ακόμα γερό. Δεν μπορούσα να την αφήσω να καταλήξει στη χωματερή.»
Η Έμιλυ κούνησε το κεφάλι της, γελώντας απαλά. «Αγαπημένε μου, τρελό άντρα. Αλλά καταλαβαίνω την άποψή σου. Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με αυτή.»
Έτσι ξεκίνησε η μεταμόρφωση. Καθάρισαν προσεκτικά την πολυθρόνα, αφαίρεσαν το φθαρμένο ύφασμα και ξεκίνησαν να εργάζονται. Ο Δανιήλ έβαψε τα ξύλινα πόδια λευκά. Εν τω μεταξύ, η Έμιλυ έβγαλε ένα ζωντανό, λουλουδάτο ύφασμα που είχε κρατήσει για χρόνια. Ήταν η τέλεια επιλογή για την ανανέωση της πολυθρόνας.
Μαζί, τύλιξαν το ύφασμα γύρω από το πλαίσιο, διπλώνοντάς το και τεντώνοντάς το προσεκτικά. Το καρφίτσωσαν, το κόλλησαν και το ρύθμισαν μέχρι που η πολυθρόνα έμοιαζε καινούργια. Δεν ήταν πια απλώς ένα παλιό, εγκαταλειμμένο κομμάτι επίπλου, αλλά ένα έργο τέχνης γεμάτο με αγάπη και φροντίδα.
Σήμερα, κάθε φορά που κάποιος επισκέπτεται το σπίτι μας, θαυμάζει την πολυθρόνα και ρωτάει, «Πού τη φτιάξατε αυτή;»
Με υπερηφάνεια, χαμογελάω και τους λέω, «Αυτή είναι η πολυθρόνα της αγάπης. Φτιάχτηκε με τα χέρια και τις καρδιές του Δανιήλ και της Έμιλυ.» Δεν είναι απλώς ένα κομμάτι επίπλου για εμάς, είναι ένα σύμβολο της σκληρής δουλειάς τους, της δημιουργικότητάς τους και της αγάπης τους για ο ένας τον άλλον.
